ಪ್ರತಿ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಕತೆಯನ್ನು ಬರೆದು ಪ್ರಕಟಿಸುವುದು ಒಂದು ಮಹತ್ವಪೂರ್ಣ ಹಾಗೂ ಬಹುಮಟ್ಟಿಗೆ ಅಗತ್ಯವಾದ ಕಾರ್ಯ. ಮಾನವೀಯತೆ, ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಇತಿಹಾಸ, ಶಿಕ್ಷಣ ಮತ್ತು ಸಮಾಜದ ದೃಷ್ಠಿಕೋನದಿಂದ ಈ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಹುಮಾನ್ಯವಾದ ಸ್ಥಾನವಿದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಬದುಕು ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ಅನುಭವಗಳ ಸಂಕಲನವಾಗಿದೆ. ಅದನ್ನು ಬರೆದು, ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ, ಪ್ರಕಟಿಸುವುದರಿಂದ ತಲಾ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಬದುಕಿನ ಮೌಲ್ಯವನ್ನು ಗುರುತಿಸಬಹುದಾಗುತ್ತದೆ.
ಇದನ್ನು ವಿಭಿನ್ನ ಆಯಾಮಗಳಲ್ಲಿ ವಿವರಿಸಿ ನೋಡೋಣ:
❖ ೧. ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಆಂತರಿಕ ಮೌಲ್ಯಗಳ ಪತ್ತೆ
ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ದುಡಿಮೆ, ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ, ಧೈರ್ಯ, ಬದ್ಧತೆ, ತ್ಯಾಗ, ಸಹನೆ ಮೊದಲಾದ ಮೌಲ್ಯಗಳು ಇರಬಹುದು.
ಈ ಮೌಲ್ಯಗಳು ಹೊರತರುವುದರಿಂದ, ಓದುಗರಿಗೆ “ವೈಯಕ್ತಿಕ ಪ್ರೇರಣೆ” ದೊರೆಯುತ್ತದೆ.
ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಒಂದು ಮನೆಯ ಅಜ್ಜಿ ಎಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಶಿಕ್ಷಣವಿಲ್ಲದವರಾಗಿರಬಹುದು, ಆದರೆ ಅವರ ಜ್ಞಾನ, ಅನುಭವ, ಮನೆ ನಡೆಸುವ ತಂತ್ರವು ಒಂದು ಬೋಧನೆ ಆಗಬಹುದು.
❖ ೨. ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಮಾನತೆಯ ಸ್ಥಾಪನೆ
ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನರ ಕಥೆಗಳೂ ಪ್ರಕಟವಾಗಬೇಕೆಂಬ ಕಾರಣವೇ, ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಸಮಾನತೆಯ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಕಲ್ಪಿಸುವುದು.
ಒಂದಿಷ್ಟು ಜನರ ಯಶಸ್ಸನ್ನು ಮಾತ್ರ ಮುಂದಿಟ್ಟು ನೋಡಿದರೆ, ಇತರರ ಬದುಕುಗಳು ಮರೆಯಾಗಬಹುದು. ಆದರೆ ಎಲ್ಲರ ಬದುಕುಗಳೂ ಬೆಳಕಿಗೆ ಬಂದರೆ “ಪ್ರತಿಷ್ಠೆಯ ಸಮಾನತೆ” ಮೂಡುತ್ತದೆ.
ಇದರಿಂದ “ಏಕಮತ”, “ಏಕತೆ” ಮತ್ತು “ಅಂತರಂಗ ಸಂಬಂಧ” ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದುಬರುತ್ತದೆ.
❖ ೩. ಇತಿಹಾಸದ ಜೀವಂತ ದಾಖಲೆ
ದೊಡ್ಡ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಂತೆಯೇ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನರೂ ಇತಿಹಾಸ ನಿರ್ಮಿಸುತ್ತಾರೆ – ಹಳ್ಳಿ ಬೆಳೆಸಿದವರು, ಶಾಲೆ ಕಟ್ಟಿದವರು, ಧಾರ್ಮಿಕ ಸೇವೆ ಮಾಡಿದವರು ಇತ್ಯಾದಿ.
ಇಂತಹ ಜನರ ಕಥೆಗಳು ಲಿಖಿತವಾಗಿದ್ದರೆ, ಅದು “ಅಧಿಕೃತ ಇತಿಹಾಸಕ್ಕೆ ಪರ್ಯಾಯ ದಾಖಲಾತಿಯಾಗುತ್ತದೆ”.
ನಾಡಿನ ಗ್ರಾಮೀಣ ಇತಿಹಾಸ, ಜೀವಮಾನದ ಜೀವನಪಾಠಗಳು, ಮತ್ತು ಜನಪದ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಮೂಲ ಧ್ರುವಗಳೆಲ್ಲ ವ್ಯಕ್ತಿಕಥೆಗಳಿಂದ ಸಾಂದರ್ಭಿಕವಾಗಿ ಉಳಿಯುತ್ತವೆ.
❖ ೪. ಕುಟುಂಬ ಮತ್ತು ತಲೆಮಾರುಗಳಿಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಹಾಗೂ ದಾರಿ
ಒಂದು ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಕಥೆ ಅವರ ಕುಟುಂಬದವರಿಗೇ ನಿಜವಾದ “ಆತ್ಮಸ್ಮರಣೆ” ಹಾಗೂ “ಅದರ್ಶಮೂರ್ತಿ” ಆಗಬಹುದು.
ಈ ರೀತಿಯ ಕಥೆಗಳು ಮುಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ದಾರಿ ತೋರಿಸುತ್ತವೆ. ಮಕ್ಕಳಿಗೆ “ನಮ್ಮ ಅಜ್ಜಂದಿರು ಇಂತಹವರು” ಎಂಬ ಹೆಮ್ಮೆ ಮೂಡುತ್ತದೆ.
ಆತನ ಬದುಕು ಒಂದು “ಆತ್ಮಪಾಠ”ವಾಗುತ್ತದೆ – ಯಾವ ತಪ್ಪು ಮಾಡಬಾರದು, ಯಾವ ಮೌಲ್ಯವನ್ನಾ ಅನುಸರಿಸಬೇಕು ಎಂಬಂತೆ.
❖ ೫. ವ್ಯಕ್ತಿಯದೇ ಆದ ಧ್ವನಿಗೆ ಅವಕಾಶ
ಬಹಳಷ್ಟು ಜನರ ಬದುಕುಗಳಲ್ಲಿ ನೋವು, ಆಕ್ಷೇಪಣೆ, ಜಯ-ಪರಾಜಯಗಳ ಅನುಭವ ಇರುತ್ತದೆ – ಆದರೆ ಅವರು ಮಾತನಾಡಲು ಅವಕಾಶವಿಲ್ಲದಿರಬಹುದು.
ಅವರ ಕಥೆ ಪ್ರಕಟವಾದಾಗ ಅದು “ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ಮಾನ್ಯತೆ” ನೀಡುತ್ತದೆ. ಅವರು “ನಾನು ಇದ್ದೆ, ನನ್ನ ಅನುಭವ ಮುಖ್ಯ” ಎಂದು ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲು ಅವಕಾಶವದು.
ಇದು “ಮೌನವಂತರ ಧ್ವನಿ” ಆಗುತ್ತದೆ.
❖ ೬. ಜೀವನ ಪಾಠಗಳ ಭಂಡಾರ
ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಬದುಕು ಒಂದು ಪಾಠ. ಅವರ ತಪ್ಪುಗಳು, ಪರಿಹಾರಗಳು, ವಿಜಯ-ವಿಫಲತೆಯ ಕಥೆಗಳು ಇತರರ ಬದುಕಿಗೆ ಅನುಕೂಲಕರ ಪಾಠವಾಗಬಹುದು.
ಕಥೆ ಓದುವರು ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಜೀವನದ ಸಂಕಷ್ಟಗಳಿಗೆ ಪರ್ಯಾಯ ದೃಷ್ಟಿಕೋಣ ಕಂಡುಹಿಡಿಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.
ಈ ಮೂಲಕ ವ್ಯಕ್ತಿಕಥೆಗಳು “ಬೌದ್ಧಿಕ ಹೂಡಿಕೆ”ಯಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತವೆ.
❖ ೭. ಕಲೆ, ಸಾಹಿತ್ಯ, ಮತ್ತು ಅಧ್ಯಯನಕ್ಕೆ ಸಂಪತ್ತು
ಲೇಖಕರಿಗೆ, ಸಂಶೋಧಕರಿಗೆ, ಚಲನಚಿತ್ರ ನಿರ್ಮಾಪಕರಿಗೆ, ನಾಟಕಕಾರರಿಗೆ ಇಂತಹ ವ್ಯಕ್ತಿಕಥೆಗಳು ಸಂಪದವಾಗುತ್ತವೆ.
ಗ್ರಾಮೀಣ ಬದುಕು, ಜಾನಪದ ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ನೈಜತೆಯ ಚಿತ್ರೀಕರಣ ಇವುಗಳಿಗೆ ನಿಜವಾದ ವ್ಯಕ್ತಿಕಥೆಗಳಿಂದ ಸಾಕಷ್ಟು ಮಾಹಿತಿ ಸಿಗುತ್ತದೆ.
ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬನ ಬದುಕು “ಕಾಲತೀತ ಕಥೆ”ಯಾಗಿ ಸಾಹಿತಿಕ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಬಹುದು.
❖ ೮. ಅಪರೂಪದ ಘಟನೆಗಳ ದಾಖಲೆ
ಸಾಮಾನ್ಯ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ತೀವ್ರ, ವಿಚಿತ್ರ, ಪ್ರಭಾವ ಬೀರಿದ ಘಟನೆಗಳು ಇರಬಹುದು – ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ದೈವತ ಬಂದು ಹರೆಯಿದ ಅನುಭವ, ತುರ್ತು ಸಮಯದಲ್ಲಿ ತೋರಿಸಿದ ಧೈರ್ಯ, ಅಪರೂಪದ ಸಾಧನೆ.
ಈ ಕಥೆಗಳು ದಾಖಲಾಗದಿದ್ದರೆ ಕಾಲದ ಹೊಯ್ದಿನಲ್ಲಿ ಮರೆಯಲಾಗುತ್ತವೆ. ಬರೆದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಅವುಗಳನ್ನು ಮುಂದಿನವರು ಅನುಭವಿಸಬಹುದು, ಕಲಿಯಬಹುದು.
❖ ೯. ಸಮಾಜದ ಜೀವನ ಶೈಲಿಯ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಪಠ್ಯ
ಬರೆದ ವ್ಯಕ್ತಿಕಥೆಗಳಲ್ಲಿ ದೈನಂದಿನ ಬದುಕಿನ ವಿವರಗಳು ಇರುತ್ತವೆ – ಆಹಾರ ಪದ್ಧತಿ, ಉಡುಪು, ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಆಚರಣೆ, ಮದುವೆ ವಿಧಿ, ಪರಿಸರದ ಬದಲಾವಣೆ, ಕೃಷಿ ಪದ್ಧತಿ ಇತ್ಯಾದಿ.
ಇವುಗಳು “ಸಾಮಾಜಿಕ ಪಠ್ಯಗಳ” ಆಗಿ ಅಧ್ಯಯನಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತವೆ. ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲಿ ಈ ಕಥೆಗಳೇ ಆ ಕಾಲದ ಸಮಾಜದ “ಜೀವಂತ ನೋಟ”ವಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತವೆ.
❖ ೧೦. ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಆತ್ಮತೃಪ್ತಿ ಹಾಗೂ ಸಮಾಧಾನ
ಬರೆದ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ (ಅಥವಾ ಅವರ ಕುಟುಂಬದವರಿಗೆ) ಅವರ ಬದುಕು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ, ಗುರುತಿಸಲಾಗಿದೆ ಎಂಬ ಮನಸ್ಸು ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ.
ಇದು “ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಸಂಭ್ರಮ” ಮೂಡಿಸುತ್ತದೆ – ನಾನು ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಬದುಕಿದುದ್ದು ನಿಷ್ಪ್ರಯೋಜಕವಲ್ಲ, ನಾನು ಜಗತ್ತಿಗೆ ಏನಾದರೂ ನೀಡಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬ ಅನುಭೂತಿ.
❖ ನಿರ್ಣಯ:
ಹೀಗಾಗಿ, ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಕಥೆಯು ಒಂದು ದೀಪದಂತೆ — ಅದು ತನ್ನ ಬದುಕನ್ನು ಬೆಳಗಿಸುವಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ, ಇತರರ ಹಾದಿಗೂ ಬೆಳಕು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಬದುಕು ವಿಭಿನ್ನ, ವಿಶಿಷ್ಟ, ಮತ್ತು ಮಾನ್ಯತೆಪಾತ್ರ. ಈ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಕಥೆಯೂ ಬರೆದು, ಪ್ರಕಟವಾಗಬೇಕು. ಈ ರೀತಿಯ ಕಥೆಗಳು ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದ ನಿಜವಾದ ಧರ್ಮ, ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಮತ್ತು ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಕಟ್ಟುವ ಇಟ್ಟಿಗೆಗಳಾಗುತ್ತವೆ.