ಮಾನವ ಜೀವನವನ್ನು ಎರಡು ಪ್ರಕಾರವಾಗಿ ವರ್ಣಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ – ಕೆಲವರು “ತಿಂದು ಸಾಯುವವರು”, ಇನ್ನು ಕೆಲವರು “ಸಾಧಿಸಿ ಸಾಯುವವರು”. ಈ ಎರಡು ಶ್ರೇಣಿಗಳು ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಗುರಿ, ಬಾಳಿನ ದಿಕ್ಕು ಹಾಗೂ ನಮ್ಮ ಹಿಂದೆ ಉಳಿಯುವ ನೆನಪನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸುತ್ತವೆ.
ತಿಂದು ಸಾಯುವವರು ಯಾರು?
ತಿಂದು ಸಾಯುವವನು ಬದುಕನ್ನು ಕೇವಲ ಖಾದ್ಯ, ನಿದ್ರೆ, ಭೋಗ, ಸ್ವಾರ್ಥ, ಸಂಪತ್ತು, ಹವ್ಯಾಸಗಳಲ್ಲಿ ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸಿ, ಇತರರಿಗಿಂತ ಬೇರೆಗೂಳಿನ ಹಾಸುಹೊರೆಯಾಗದೆ, ತಾನು ತಾನು ಎಂಬುದರಲ್ಲೇ ಮುಳುಗಿದವನು.
ಅವನ ಜೀವನದ ಲಕ್ಷಣಗಳು:
ಸ್ವಾರ್ಥಪರ ಬದುಕು
ಸಮಾಜದಿಂದ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಪಡೆದು ಏನೂ ಕೊಡುವಿಲ್ಲ
ಬಾಳಿನ ಗುರಿಯ ಅರಿವು ಇಲ್ಲ
ಜವಾಬ್ದಾರಿ, ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ, ಸೇವೆಯ ಅನುಭವವಿಲ್ಲ
ಆತ್ಮತೃಪ್ತಿ ಇಲ್ಲದೆ, ಅರ್ಥವಿಲ್ಲದ ಅಂತ್ಯ
ಅಂತಹವರು ಬದುಕಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ದಾಖಲೆ ಮಾತ್ರ ಇರುತ್ತದೆ, ನೆನಪುಗಳಿಲ್ಲ. ಅವರ ಹೆಸರು ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಅಳಿದುಹೋಗುತ್ತದೆ.
ಸಾಧಿಸಿ ಸಾಯುವವರು ಯಾರು?
ಸಾಧಿಸಿ ಸಾಯುವವನು ತನ್ನ ಜೀವನವನ್ನು ಉದ್ದೇಶಪೂರಕವಾಗಿ, ಧ್ಯೇಯದತ್ತ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಿ, ಸಮಾಜ, ನಾಡು, ಧರ್ಮ, ಮಾನವತೆ, ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಕೊಡುಗೆ ನೀಡುತ್ತಾ ಬದುಕುವವನು.
ಅವನ ಜೀವನದ ಲಕ್ಷಣಗಳು:
ಸದಾಶಯ, ಸಂಕಲ್ಪ, ಮತ್ತು ಶ್ರಮ
ಸಮಾಜಮುಖಿ ಚಿಂತನೆ
ಆಂತರಿಕ ತೃಪ್ತಿ ಮತ್ತು ಬಹಿರಂಗ ಗೌರವ
ಇತರರಿಗೆ ಪ್ರೇರಣೆಯಾದ ಬದುಕು
ನಿತ್ಯ ಜೀವನವನ್ನೇ ಸಾಧನೆಯ ವೇದಿಕೆಯಾಗಿಸಿ, ತನ್ನ ಹಿಂದೆ ನಿಲ್ಲದ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ಬಿಡುವವನು
ಅವರು ಬದುಕಿದ್ದನ್ನು ಕಾಲ ಮರೆತರೂ, ಅವರ ಹೆಸರನ್ನೂ, ನೆನಪನ್ನೂ ಮರೆತುದಿಲ್ಲ.
ಉದಾಹರಣೆಗಳು:
ತಿಂದು ಸಾಯುವವರು: ನೂರಾರು ಜನ ಸಾಮಾನ್ಯರು, ಪ್ರಪಂಚದಿಂದ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಏನೂ ಕೊಡುವದೆ ಇಲ್ಲದೆ ಹೊರಟವರು.
ಸಾಧಿಸಿ ಸಾಯುವವರು: ಬಸವಣ್ಣ, ಮಹಾತ್ಮಾ ಗಾಂಧೀಜಿ, ಅಬ್ಬಕ್ಕ ರಾಣಿ, ಡಾ. ಎ.ಪಿ.ಜೆ.ಅಬ್ದುಲ್ ಕಲಾಂ, ಅಣ್ಣಾ ಹಜಾರೆ ಮುಂತಾದವರು. ಅವರು ಜೀವನವನ್ನು ಸೇವೆಯ ವೇದಿಕೆಯಾಗಾಗಿ ಬಳಸಿದವರು.
ನಮ್ಮ ಬದ್ಧತೆ ಏನು?
ಪ್ರತಿ ಜೀವಿಗೂ ಅನ್ನವನ್ನು ಸೇವಿಸಲು ಹಕ್ಕಿದೆ. ಆದರೆ ಕೇವಲ ಆಹಾರ, ಆರಾಮ, ಭೋಗದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಬದುಕು ಕುಂಠಿತವಾಗಬಾರದು. ಬದುಕು ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾಗಬೇಕೆಂದರೆ ನಾವು ಸಾಧನೆಮಯ ದಾರಿ ತಾಳಬೇಕು.
ನಮ್ಮೆದುರು ಪ್ರಶ್ನೆ: ನಾವು ಬದುಕಿ ಹೋಗುವವರೆ? ಅಥವಾ ಬದುಕಿದ ಬಳಿಕವೂ ಉಳಿಯುವವರೆ?
ನಮ್ಮ ನಿಲುವು: ನಾವು ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಏನಾದರೂ ಸಾಧಿಸಬೇಕೆಂಬ ಸಂಕಲ್ಪವನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕು.
ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಧ್ಯೇಯ: ನಮ್ಮಿಂದ ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಬದುಕು ಬದಲಾದರೆ, ಅದೆ ದೊಡ್ಡ ಸಾಧನೆ.
ಸಾರಾಂಶ:
ತಿಂದು ಸಾಯುವವನು ಕ್ಷಣಿಕ ಜೀವಿ
ಸಾಧಿಸಿ ಸಾಯುವವನು ಶಾಶ್ವತ ನಿದರ್ಶನ
ಬದುಕು ಒಂದು ಅವಕಾಶ. ಅದನ್ನು ಕೇವಲ ಖರ್ಚುಮಾಡುವ ಪರಿಕರವನ್ನಾಗಿ ನೋಡದೆ, ಬದಲಾವಣೆಗೆ ಬಳಸಿದರೆ, ನಮ್ಮ ಬದುಕು ಇತರರ ಬದುಕಿನ ದೀಪವಾಗುತ್ತದೆ.