ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ಅಂತಿಮ ದಿನ ಇಂದು – ಅರಿತು ಬಾಳಿದವ ಮಾನವನಾಗಿ ಬದುಕಲು ಸಾಧ್ಯ
ಇಂದು ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ಕೊನೆಯ ದಿನ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿ ನಾನು ಏಕೆ ಬದುಕಬೇಕು ಎಂಬುದರ ಕುರಿತು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಈ ಚಿಂತನೆಯು ನನ್ನೊಳಗೆ ಒಂದು ವಿಭಿನ್ನ ಜಾಗೃತಿ, ಶುದ್ಧತೆ, ಹಾಗೂ ಮಾನವೀಯತೆಯ ಬೆಳಕನ್ನು ತಂದಿದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ “ನಾಳೆ” ಎಂಬ ಭ್ರಮೆಯಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತಿರುವಾಗ, “ಇಂದು ನನ್ನ ಕೊನೆಯ ದಿನ” ಎಂಬ ಅರಿವು ಜೀವಿತಕ್ಕೆ ನಿಜವಾದ ಅರ್ಥ ನೀಡುತ್ತದೆ.
ಈ ಭಾವನೆ ನನ್ನ ಜೀವನದ ಸತ್ಯವನ್ನು ನನ್ನೆದುರು ಇಡುತ್ತದೆ – ನಾನು ಎಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿಯ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಹಂಚಿಕೊಂಡೆ? ಯಾರಿಗೆ ತೊಂದರೆ ಕೊಡದೆ ಬದುಕಿದ್ದೇನೆವಾ? ನನ್ನ ಜೀವನದಿಂದ ಯಾರಿಗಾದರೂ ಸಂತೋಷ ಉಂಟಾಗಿದೆಯೆ? ಇದು ಅಂತರಂಗದ ಸುದೀಪವಾಗಿ ಬೆಳಗುತ್ತದೆ.
ಅರಿವಿನ ಬಲ:
ಮನುಷ್ಯನು ಪ್ರತಿದಿನ “ನಾನು ಶಾಶ್ವತವಲ್ಲ” ಎಂಬ ಅರಿವಿನಲ್ಲಿ ಬದುಕಿದರೆ, ಅವನು ಏನು ಮಾಡುತ್ತಾನೆ? ಅವನು ನೋವು ನೀಡುವುದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸುತ್ತಾನೆ, ಸುಳ್ಳು ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ, ಕ್ರೂರತೆಗಿಂತ ದಯೆಗೆ ಪ್ರಾಧಾನ್ಯ ನೀಡುತ್ತಾನೆ, ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೊಳಗೊಂದೇ ಆತ್ಮವಿದೆ ಎಂಬ ಸತ್ಯವನ್ನು ಗುರುತಿಸುತ್ತಾನೆ. ಈ ಎಲ್ಲವು ಮಾನವತ್ವದ ಮೂಲವೆಂದು ಹೇಳಬಹುದು.
“ಅಂತಿಮ ದಿನ” ಎಂಬುದು ಹೆದರಿಕೆಗೆ ಕಾರಣವಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯೆಂಬ ಭಾವನೆಗೆ ಮಾರ್ಗವಾಗಿದೆ.
ಬದಲಾವಣೆಯ ಶಕ್ತಿ:
ಈ ಬಗೆಯ ಚಿಂತನೆ ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ದಾರಿದೀಪವಾಗಬಹುದು. ಹೀಗೆ ಬಾಳುವವನು ಆರ್ಥಿಕ ಯಶಸ್ಸಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಸಂತೋಷದಿಂದ ಬದುಕಬಹುದು. ಅವನು ಇತರರನ್ನು ಉದ್ದೇಶವಿಲ್ಲದಂತೆ ನೋಯಿಸುವುದಿಲ್ಲ.
ಆತನೆ ಸರಳವಾದದ್ದರಲ್ಲಿ ಸುಖವನ್ನೂ, ದಯೆಯ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ದೇವರನ್ನೂ ಕಾಣುತ್ತಾನೆ.
ಮೂಲ ಸಿದ್ಧಾಂತ:
ಬದುಕು ತಾತ್ಕಾಲಿಕವೆಂಬ ಅರಿವು ನಮಗೆ ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಸರಿಯಾದ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಸಹಾಯಮಾಡುತ್ತದೆ.
ಸಾಯುವ ದಿನ ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಸಾಯುವ ಸತ್ಯ ನಿಶ್ಚಿತವಾಗಿದೆ.
ಈ ಸತ್ಯವನ್ನು ಗುರುತಿಸಿ ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣ ಮಾನವನಾಗಿ ಬದುಕಿದರೆ, ಬದುಕು ದೇವರ ದರ್ಶನಕ್ಕೆ ಸಮಾನವಾಗುತ್ತದೆ.
ನಮಗೆ ಉಳಿಯುವುದು ಏನು?
ಇಡೀ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ನಾವು ಹೊಂದಿದ ಆಸ್ತಿಗಳು, ಹೆಸರು, ಅಧಿಕಾರ ಎಲ್ಲವೂ ಮರೆಯಾಗಬಹುದು. ಆದರೆ ಉಳಿಯುವುದು – ನಮಗೆ ನೆನಪಿರುವ ಸ್ನೇಹದ ಕೈಹಿಡಿತ, ನೀಡಿದ ಪ್ರೀತಿ, ಹಂಚಿದ ಸಹಾನುಭೂತಿ, ಮಾಡಿದ್ದ ಸಹಾಯ. ಅವುಗಳ ಮೌಲ್ಯವೇ ಅಪಾರ.
ಸಾರಾಂಶವಾಗಿ:
ಇಂದು ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ಅಂತಿಮ ದಿನವೆಂಬ ಭಾವನೆ, ನನ್ನನ್ನು ನಾನು ಹೇಗೆ ಇರಬೇಕು ಎಂಬುದನ್ನು ಬೋಧಿಸುತ್ತದೆ. ಸತ್ಯವಾದ ಜೀವಿತ, ಪರೋಪಕಾರದಿಂದ ಕೂಡಿದ ಬದುಕು, ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ತುಂಬಿದ ಮಾತುಗಳು – ಇವುಗಳೊಂದಿಗೆ ಬದುಕಿದವನು ನಿಜವಾಗಿ “ಮಾನವ”ನಾಗುತ್ತಾನೆ.
“ಅರಿತು ಬಾಳಿದವನು ಮಾತ್ರ ನಿಜವಾದ ಮಾನವನಾಗಿ, ಮೌಲ್ಯಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬದುಕಲು ಸಾಧ್ಯ” ಎಂಬ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಜೀವನದ ತಾಳಮೇಳದಂತೆ ನಾವು ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿದೆ.